Στα σεντόνια τα ακόμα νωπά από τα υγρά του έρωτά μου ξάπλωνε εκείνη. Το ήξερα, ήταν φανερό. Τα σημάδια του δικού της έρωτα ήταν αφημένα με στρατηγικό τρόπο πάνω του. Μα πώς; Πώς; Πώς μετά από κείνο το ξημέρωμα ήταν δυνατόν; Ήταν κάτι που το μυαλό μου δεν μπορούσε να χωρέσει, πώς μετά από τα λόγια εκείνα μπόρεσε; Έτσι συμβαίνει όμως. Κι εσύ παρατάς όλες σου τις χαρές για κάποιον που ισχυρίζεται πως εσύ είσαι η μεγαλύτερή του χαρά αλλά οι πράξεις δεν δείχνουν το ίδιο. Δεν φτάνουν τα λόγια, όχι. Δεν είναι αρκετά. Κι εγώ γυρνάω μόνη μου, κουρασμένη από το πιοτό και γίνομαι ένα με τα σεντόνια μου. Ένα με το πάτωμα. Και ένα με όσα πέρασαν και γίνομαι λίμνη, θάλασσα, ποτάμι και τρέχω. Τρέχω να ξεφύγω. Να μη σκέφτομαι άλλο. Το κεφάλι μου πονάει, όπως και το στήθος μου και τα ξερά μου μάτια. Ο Θεός αποφασίζει να μου δώσει μια χάρη και κλείνει σιγά σιγά τα μάτια μου, δίνοντας μου έτσι μια μικρή παράταση, μια παύση από την αλήθεια.
juliet when we made love you used to cry
you said I love you like the stars above I'll love you till I die
there's a place for us you know the movie song
when you gonna realize it was just that the time was wrong?
"Τίποτα, κοιμήσου. Εμείς τελειώσαμε. Δεν έχει δάκρυα πια. Κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμα ελπίζουν.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να έχει καρδιά. Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται να παραμερίζει την καρδιά του.
Kαι σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον."
Τ. Λειβαδίτης
