Ζάχαρη

     Στα σεντόνια τα ακόμα νωπά από τα υγρά του έρωτά μου ξάπλωνε εκείνη. Το ήξερα, ήταν φανερό. Τα σημάδια του δικού της έρωτα ήταν αφημένα με στρατηγικό τρόπο πάνω του. Μα πώς; Πώς; Πώς μετά από κείνο το ξημέρωμα ήταν δυνατόν; Ήταν κάτι που το μυαλό μου δεν μπορούσε να χωρέσει, πώς μετά από τα λόγια εκείνα μπόρεσε; Έτσι συμβαίνει όμως. Κι εσύ παρατάς όλες σου τις χαρές για κάποιον που ισχυρίζεται πως εσύ είσαι η μεγαλύτερή του χαρά αλλά οι πράξεις δεν δείχνουν το ίδιο. Δεν φτάνουν τα λόγια, όχι. Δεν είναι αρκετά. Κι εγώ γυρνάω μόνη μου, κουρασμένη από το πιοτό και γίνομαι ένα με τα σεντόνια μου. Ένα με το πάτωμα. Και ένα με όσα πέρασαν και γίνομαι λίμνη, θάλασσα, ποτάμι και τρέχω. Τρέχω να ξεφύγω. Να μη σκέφτομαι άλλο. Το κεφάλι μου πονάει, όπως και το στήθος μου και τα ξερά μου μάτια. Ο Θεός αποφασίζει να μου δώσει μια χάρη και κλείνει σιγά σιγά τα μάτια μου, δίνοντας μου έτσι μια μικρή παράταση, μια παύση από την αλήθεια.

juliet when we made love you used to cry

you said I love you like the stars above I'll love you till I die

there's a place for us you know the movie song

when you gonna realize it was just that the time was wrong?

 "Τίποτα, κοιμήσου. Εμείς τελειώσαμε. Δεν έχει δάκρυα πια. Κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμα ελπίζουν.

Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να έχει καρδιά. Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται να παραμερίζει την καρδιά του.

Kαι σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον."

Τ. Λειβαδίτης

Άλφα

Δινόμαστε από δω και από κει για να καλύψουμε το κενό.

Μα αυτό δεν καλύπτεται έτσι και κάθε φορά ξεκινάμε με την ελπίδα ότι θα βρούμε τη λύτρωση.

Κι όσο πλησιάζουμε τους ξένους τόσο απομακρυνόμαστε.

Κύκλοι που δεν έκλεισαν ποτέ και άλλοι που συνεχίζουν, αν και κλειστοί από καιρό.

Θα σε περιμένω, να κλείσουμε τον κύκλο μας.

Θα σε περιμένω.

"Mια μέρα, κει κοντά στο σούρουπο,

καθώς σε αποχαιρετούσα όπως συνήθιζα,

μια θλίψη αμυδρή αποχωρισμού,

μ' έκανε να αισθανθώ πως σ' αγαπούσα."

~Leopoldo Lugones

Ο-μικρον

       Τα χέρια του. Τα καλλίγραμμα δάχτυλά του. Τόσο όμορφα, μπορούσα να τα κοιτάω για ώρες. Πάντα μου έβγαζαν κάτι δυναμικό, μια σιγουριά, είναι κοινότυπο-ξέρω- όμως κάθε φορά που με κρατούν εγώ ανατριχιάζω.

       Με κρατούν πάντα σφιχτά, έτσι πρέπει άλλωστε, το επιβάλει ο χορός, έτσι μόνο ο καβαλιέρος θα δείξει στην ντάμα του την επόμενη κίνηση.

       Εσύ όμως δεν με κρατάς τώρα, προχωράς μόνος σου και αφήνεις εμένα πίσω να σε κοιτάζω, δίχως να ξέρω τα βήματα στον χορό.

       Θα τα βρω τα βήματα, ακούς; θα χορέψω μόνη μου προς το μέρος σου μέχρι να σε φτάσω. Έστω για έναν χορό ακόμα. Άλλωστε πρέπει, λένε πως είναι προσβολή να χορέψεις τη ντάμα σου λιγότερο από τέσσερις χορούς, ξέχασες;

"Μην κλείνεις τα μάτια. Σε αφορά" Against AIDS Project

"AIDS (Σύνδρομο της επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας) ονομάζουμε την ασθένεια η οποία οφείλεται στον ιο HIV και προκαλεί την εξασθένιση της λειτουργίας του ανοσοβιολογικού συστήματος του ανθρώπινου οργανισμού (ανοσολογική ανεπάρκεια)"

• Με βάση την καταγραφή του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ), όλο το 2011 δηλώθηκαν 954 νέα περιστατικά, από τα οποία τα 771 ήταν άνδρες και τα 121 γυναίκες.
• Αναλυτικά, καταγράφηκαν 266 νέα περιστατικά HIV λοίμωξης σε ομοφυλόφιλους άνδρες, 190 σε χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών, 108 ετεροφυλόφιλους/ες, ενώ στις υπόλοιπες περιπτώσεις αναφέρονται ακαθόριστοι.
•  Σύμφωνα με την έκθεση του 2008 του UNAIDS/WHO (Sexually Transmitted Infections, 2008, 84, Supp I)
  η Ελλάδα εμφανίζει διπλάσιο (x 2) ποσοστό μολύνσεων με τον ιό ΗΙV, από ότι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, όπως οι: Ρουμανία, Βουλγαρία, ΠΓΔΜ, Πολωνία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Λιθουανία, Φινλανδία, Νορβηγία, Σουηδία, Γερμανία.

          Είναι γνωστό ότι η ασθένεια αυτή έχει πάρει μορφή πανδημίας σε όλο τον κόσμο. Μια ασθένεια μη ιάσιμη που μπορεί να αποφευχθεί με μερικά πολύ εύκολα πράγματα που πολλοί από μας αρνούμαστε να λάβουμε σοβαρά υπ'όψη μας. 

Ενημέρωση - Προφύλαξη - Εξέταση.

     Το θεωρώ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ηλίθιο, ας πούμε, το να κάνεις σεξ με κάποιον δίχως να προφυλάσσεσαι με κίνδυνο χίλια δυο πράγματα, μέσα σε αυτά και την ζωή σου (Μην ξεχνάμε βέβαια πως το  AIDS δεν είναι ο μόνος λόγος που πρέπει κάποιος να προσέχει). 

     Ως γνωστή αρρωστιοφοβική, λοιπόν, και γνωρίζοντας πως ενώ συνήθως καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και ξεκινάμε με την προοπτική να προσέχουμε αλλά κάνουμε διάφορες αηδίες, πάντα (μα πάντα όμως) όποτε εμφανίζεται η παραμικρή ενημέρωση μπροστά μας, πανικοβαλλόμαστε.(Ξεχνιέται άραγε εκείνο το κεφάλαιο για το aids στο βιβλίο της βιολογίας της τρίτης λυκείου; Παίζει όλη η τάξη να έκοψε το σεξ για ένα μήνα) 

Με αφορμή όλο αυτό το σκηνικό, πριν κάποια χρόνια σκέφτηκα να ξεκινήσω, με την βοήθεια μερικών φίλων, ένα project κατά του AIDS με διάφορες φωτογραφίες τις οποίες σας παραθέτω. 

"Μη βασίζεσαι σε αυτό που βλέπεις. Δεν ξέρεις τι κρύβεται από πίσω"(2012)

(2011)

Μην κλείνεις τα μάτια.
Σε αφορά.

(2010)

 Τρία απλά πράγματα χρειάζονται, λοιπόν.
Ενημέρωση- Μάθε τι είναι αυτό που αντιμετωπίζεις
Προφύλαξη- Κάνουμε πάντα σεξ με προφύλαξη/Δεν μειραζόμαστε προσωπικά αντικείμενα όπως ξυραφάκια
Εξέταση- Κάνουμε κάθε χρόνο μια απλή εξέταση αίματος (ανώνυμα και δωρεάν)



Καλέστε την γραμμή AIDS (Τηλ. 2107222222, Δευτέρα-Παρασκευή 9:00-21:00) και μπείτε στο σάιτ για το AIDS στην Ελλάδα http://www.hivaids.gr/homepage.php για περισσότερες πληροφορίες

• http://www.praksis.gr/default.asp?pid=16&la=1&did=109
• http://www.hivaids.gr/homepage.php
• http://el.wikipedia.org/wiki/AIDS
• http://www.hiv.gr/

Πράξη III

Όλη η διαδικασία του φλερτ είναι μοναδική.  Το ποτό, η μουσική, ο χορός, τα αγγίγματα που δεν είναι ποτέ τυχαία μα ούτε επιτηδευμένα. Αρκεί το λίκνισμα του κορμιού με την κατάλληλη μελωδία για να ξυπνήσει ένστικτα άλλα, κι εκεί δεν χωράνε οι σκέψεις. Νιώθεις. Νιώθεις το κάθε χάδι, τον ήχο να περνά απ’το σώμα σου και να σε ταρακουνά σα να θέλει να σε ωθήσει να συνεχίσεις. Το βλέμμα, το φιλί.

Και ύστερα, τη μεταφορά της ψυχής ακολουθούν τα κορμιά.

Το πάθος, το ένστικτο, ο ερωτισμός. Σε κρατά με έναν τρόπο διαφορετικό. Η ερωτική πράξη έχει ξεκινήσει από πιο πριν, μα εκείνη μόνο τη στιγμή γίνεται αντιληπτή από τα μάτια των ανίδεων.

Η πόρτα ανοίγει με δυσκολία καθώς κρατιέστε σφιχτά, το ανέβασμα στις σκάλες, το ασανσέρ, ο διάδρομος, η πόρτα. Πράγματα που καθημερινά περνάνε απαρατήρητα, ξαφνικά αλλάζουν όψη καθώς τα κορμιά ενώνονται.

Ακόμα και στο απόμερο δωμάτιο η μουσική συνεχίζει να ακούγεται. Ξαπλώνουμε και καθώς τα σώματά μας γίνονται ένα οι κινήσεις μας αλλάζουν, εναρμονίζονται.

Τα χέρια. Τα χέρια βρίσκονται ενωμένα, κρατά το ένα το άλλο σφιχτά λες και είναι δυο σώματα αποκομμένα από τα δικά μας, που θέλουν κι αυτά με τη σειρά τους να γευτούν τον έρωτα.  Οι παλμοί ανεβαίνουν μα είναι και των δύο σχεδόν συγχρονισμένοι. Τα κορμιά, τα χέρια, η μυρωδιά, αυτή η μυρωδιά που θα την κουβαλάω πάνω μου ακόμη και την επόμενη μέρα και που κάθε φορά που θα με ακουμπάς θα μου φέρνει στο νου τις εικόνες εκείνες, αυτή είναι η μαγεία.

Καλή σου νύχτα

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Πάλι μπροστά μου. Πάλι από κει που δεν το περιμένω. Πλησιάζω. Τρέμω ολόκληρη, το τσιγάρο που κρατώ μετα βίας ισορροπεί ανάμεσα από τα δάχτυλά μου. Δεν πρέπει να δείξω ταραγμένη, σκέφτομαι, μα δεν είναι τόσο εύκολο. Το μυαλό μου ξαφνικά μου φέρνει εικόνες στο μυαλό, αισθήσεις, αναμνήσεις, εκείνο το φοβερό πάθος που κάποτε υπήρχε μεταξύ μας. Σα να αισθάνομαι ξανά το άγγιγμά σου πάνω στα μέρη του κορμιού μου.

 Το κρυφό, πάντα διασκέδαζα τα απαγορευμένα, ξέρεις. Κι εσύ ήσουν απαγορευμένος. Ένα πάθος που έπρεπε να κρύβω, γεγονός που ταυτόχρονα με στεναχωρούσε και με εξίταρε φοβερά. Κι ακόμα το κάνει.

 ‘’Καλησπέρα’’

‘’Καλησπέρα’’

‘’Πώς είσαι;’’

‘’Καλά, εσύ; Καιρό έχω να σε δω’’

Και κάπως έτσι κυλάει η συζήτηση, Ευτυχώς το ποτό κάνει όλα τα νευρικά μου συμπτώματα να εξασθενούν.
Είμαι ήδη πιο χαλαρή και η τύχη φαίνεται, παραδόξως, να βρίσκεται με το μέρος μου. 

‘’Θα μιλήσουμε’’, είπε. 

Και ήξερα πολύ καλά πως αυτό το ‘’θα’’ δεν θα ερχόταν σύντομα, εάν ερχόταν.

Καλή σου νύχτα, είπα, και έφυγα, με το ίδιο αίσθημα που είχα κι όταν τον είδα.
Καλή σου νύχτα.

Όπως στις ταινίες

   Το πρόβλημα είναι ότι δεν παίζει μουσική πίσω από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές μας, όπως στις ταινίες. Μα εμένα δεν με νοιάζει, γιατί, κάθε φορά που μου μιλάς και τα χείλη μας σχεδόν αγγίζονται μεταξύ τους, κάθε φορά που παράμερα με κρατάς και με φιλάς, εγώ μπορώ να το ακούσω. Αλήθεια μπορώ. Μπορώ και ακούω κάθε μουσική που θέλω κι έτσι η στιγμή γίνεται η δική μου σκηνή από ταινία. Μπορώ και απομονώνω όλους τους υπόλοιπους ήχους που ενοχλούν το σκηνικό μου και κάθε φορά να βάζω τη μελωδία αυτή. Αυτή που θα ακούγεται κάθε φορά που θα με φιλάς, αυτή που θα ακούγεται κι όταν θα κάνουμε έρωτα. Κι εκείνη η στιγμή θα είναι καλύτερη από κάθε ταινία που έχεις δει. Από κάθε σκηνή..

Κραυγές

Κάθε που κλείνω τα μάτια μου φοβάμαι θα την δω. Να στέκεται, εκεί και να με κοιτά. Να με κοιτά σα να μου λέει «Ξέρω. Όλα τα ξέρω.». Κι εγώ να μην μπορώ να αντιδράσω, να μην μπορώ να κουνηθώ λες και τα πόδια μου μονομιάς έγιναν ένα με το έδαφος, πέτρες στο πλακόστρωτο και ξύλα στο παρκέ του δωματίου μου, του δωματίου εκείνου που κάθε γωνιά του μου λέει και μια άλλη ιστορία. Μια ιστορία άλλοτε στενάχωρη και άλλοτε χαρούμενη που η ανάμνησή της πια κάνει τα μάτια μου να βουρκώνουν. Κοιτάω έξω από το παράθυρο. Σιωπή. Τα αλουμινένια παράθυρα του σπιτιού με αποξενώνουν από τον κόσμο. Δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Ούτε τα πουλιά, ούτε τον αέρα, ούτε τις φωνές, ούτε τις κόρνες των αυτοκινήτων. Ούτε τις κραυγές των ανθρώπων μπορώ να ακούσω, όπως δεν ακούνε αυτοί τις δικές μου.   

Ως πότε;..

Κι εκεί, πάνω που το είχα βγάλει εντελώς από το νου μου, ήρθε ξανά εκείνη η εικόνα να παίξει την παράστασή της μπροστά μου, με μόνο θεατή εμένα. Με πιάνει ένα τρέμουλο, οι τρίχες των χεριών μου σηκώνονται. Το κεφάλι μου πονάει. Αισθάνομαι αηδία. Βλέπω ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα. Δεν το αντέχω. Τόσο απλή και συνάμα τόσο φριχτή εικόνα. Πόσο υποκειμενικά είναι όλα. Απελπίζομαι. Ανάβω τσιγάρο, ίσως αυτό με ζαλίσει και με κάνει να ξεχαστώ. Η εικόνα συνεχίζει να με στοιχειώνει και αναρωτιέμαι φωναχτά :  «Ως πότε;..» 

Νόμος και τάξη

    Για να ξεκινήσει καλά ο καινούριος χρόνος θα κάνω ένα σοβαρό(και γρήγορο) πόστ. (γιεεεεαααα)

    Το ξέρω, σας έχω ξεσυνηθίσει τελευταία αλλά τι να κάνουμε, έχει και σοβαρά θέματα η ζωή.

    Αρχικά, να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι από τους ανθρώπους που κάνουν γενικεύσεις του στύλ '' όλοι οι μπάτσοι είναι μαλάκες'', '' μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι'' , ''ο μπάτσος ο μαλάκας έφταιγε'' κλπ κλπ.
    Και δεν είμαι γιατί δεν είναι όλοι οι μπάτσοι μαλάκες, όπως όλες οι ξανθιές χαζές και όλοι οι Γιάννηδες μικροτσούτσουνοι (αν και για το τελευταίο έχω και μερικές αμφιβολίες). Μπορεί να είναι οι περισσότεροι, σίγουρα αρκετοί αλλά όχι όλοι ρε φίλε, γιατί ο άμοιρος 50άρης που φτιάχνει ταυτότητες στο τμήμα Κωλοπετινίτσας δε σου φταίει σε τίποτα, ούτε ο εξυπηρετικός μπατσούλης που ρώτησα τις προάλλες πως στο διάβολο θα πάω σε εκείνο το θέατρο.

    Τέλοσπαντων, το πιάσατε το νόημα.

    Αφού, λοιπόν, ξεκαθάρισα τη θέση μου, θα βρίσω. Θα βρίσω το Αστυνομικό τμήμα δίπλα από το σπίτι μου που έχει όλη μέρα την ομάδα ΔΙΑΣ να κωλοβαράει και δυο που υποτείθεται ότι κάνουνε σκοπιά και έμαθα πως χτες ληστέψανε το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Θα μου πεις, πρώτη φορά θα' ναι που γίνεται ληστεία; Όχι, μάλλον δεν καταλάβατε. Θα σας κάνω ένα σχέδιο, λοιπόν.

                                  

    Ναι, η σκοπιά βλέπει τζάστ στο βιβλιοπωλείο και η απόσταση x μεταξύ τμήματος και βιβλιοπωλείου είναι γύρω στα 50 μέτρα. 50 μέτρα. 50 ΜΕΤΡΑ.


    Υπάρχει τίποτα άλλο να πω; Δεν νομίζω. Μόνο το πόσο #@%*&^%#$#@%$%*  ξεφτίλες είναι μερικοί άνθρωποι. Και μη μου το παίξεις μάγκας ξανά σε πορεία εσύ που είχες σκοπιά εχτές, ότι και καλά με προστατεύεις, γιατί δεν μπορείς να δεις κάτω από τη μύτη σου.  ΕΓΙΝΕ ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΜΕΣ ΤΗ ΜΑΠΑ ΣΟΥ, και μες τη μάπα ενός ολόκληρου αστυνομικού τμήματος, για να μην βρίζω μόνο έναν, γιατί η ευθύνη δεν είναι μόνο δική του.
Δεν θα το συνεχίσω, τα λόγια είναι περιττά και τα συμπεράσματα έχουν βγεί.

 Ελληνική αστυνομία - υπόλοιπος κόσμος  0 - 3265765

    Α, και να ξέρεις, πως κάπως έτσι βγαίνει το όνομα και στους υπόλοιπους, από ανθρώπους σαν κι εσένα, κι εσένα, κι εσένα (χεράκι που δείχνει έντονα τους τρεις που κωλοβαράνε τώρα, κάτω, στο αστυνομικό τμήμα). Χαίρω πολύ.

Υπνωτισμός

   Σήμερα, Σάββατο βράδυ, άρρωστη και μόνη στο σπίτι, χαζολογούσα παρακολουθώντας μια ταινία που με πήγε μια βόλτα πίσω.. (όχι, αυτό το πόστ δεν έχει να κάνει με περίπτωση τωρινή, το ξέρω ότι το σκέφτηκες!)

   Έχουμε, λοιπόν, τη Λίζα που θεωρεί πως έχει σχέση με τον Γιάννη, κλασσικός μαλάκας γκόμενος που τη μειώνει, την κερατώνει, την την την αλλά αυτή εκεί, και, απογοητευμένη από αυτόν αλλά και γενικά από το αντρικό φύλο, ψάχνει να βρει κάποιον κανονικό, κάποιον που να μην είναι μαλάκας, ε,  και μετά γνωρίζει τον Πάρη. Ο Πάρης, φυσικά, είναι ο γνωστός τύπος άντρα που αποπνέει μυστήριο, γοητεία, και πάθος, που για κάποιο άγνωστο λόγο, χωρίς να γνωρίζεις καθόλου, κολλάς τόσο πολύ ενώ αυτός έχει εσένα και άλλες δέκα κι εσύ χαίρεσαι. 

   Αυτή αποφασίζει να παρατήσει τον άλλο, ο οποίος εν τέλει λέει να προσπαθήσει κιόλας, και να τρέξει πίσω από τον νεαρό θεό που στην πορεία φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο τέλειος. Από τη μια την τρέχει και την ψήνει και από την άλλη πάει με άλλες, εμφανίζεται ξαφνικά να σε κάνει να χάσεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και με μια κουβέντα σε κάνει να αισθάνεσαι πουτάνα δ’ διαλογής, αλλά εσύ κάνεις το μαλάκα γιατί θες απεγνωσμένα να σε πηδήξει να βρίσκεσαι μαζί του. Μετά με άλλη μια κουβέντα σε στέλνει στον έβδομο ουρανό. Παρατηρήσατε την αλλαγή προσώπου στην  αφήγηση; Δεν είναι τυχαίο. Αυτό το σενάριο ξαφνικά μου φάνηκε γνώριμο. (Για τους κακεντρεχείς: όχι ΙΔΙΟ, γνώριμο..! ) 

   Πόσες είναι, άραγε, οι φορές που μας έχει συμβεί αυτό; Γνωρίζουμε κάποιον και τρελαινόμαστε. Παθιαζόμαστε, χωρίς να γνωρίζουμε το γιατί, και δεν βλέπουμε μπροστά μας. Υπνωτιζόμαστε.  Κρατάμε μόνο τα θετικά-τα οποία βρίσκουμε μόνο από κοντά μιας και το μεγάλο όπλο αυτό του είδους άντρα είναι το ότι μπορεί σπίτι σου να τον βρίζεις και να λες το οτιδήποτε αλλά μόλις σε πλησιάσει όλα αλλάζουν, λες και σου κάνει μάγια- και τα αρνητικά, που συνήθως υπερέχουν αριθμητικά, τα ξεχνάμε, τα διώχνουμε, τα προσπερνάμε. Από το ένα αυτί μπαίνει κι από το άλλο βγαίνει, ρε παιδί μου. 

  Όταν είμαστε μαζί του τον θεωρούμε τον υπέρτατο-φοβερό-τέλειο-ανυπέρβλητο-γλυκύτερο, μόνο θυσίες δεν ξεκινάμε, δηλαδή. Κι όμως, είναι ο ίδιος μαλάκας με τους άλλους (δεν εννοώ όλους) αλλά σε μαγευτικό περιτύλιγμα.  Γιατί αυτό συμβαίνει, έρχεται, μαγεύεσαι, φεύγει, σε γράφει κι εσύ κάθεσαι σπίτι αγκαλιά με ένα παγωτό σε οικογενειακή συσκευασία να περιμένεις το τηλέφωνο να χτυπήσει. Και δεν χτυπάει. Κι εσύ περιμένεις. Κι όταν, τυχαία πια, συναντηθείτε στο δρόμο η ιστορία να επαναλαμβάνεται. Έστω ότι δεν περιμένεις πάνω από το τηλέφωνο με το οικογενειακό στον ώμο, γιατί όταν δεν είναι εκεί βλέπεις αυτήν την αδιαφορία ή τη διαφορετική συμπεριφορά ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ; Γιατί κάθε φορά σε τουμπάρει;

   Πώς είναι δυνατόν να μας κάνει να τον θέλουμε τόσο πολύ; Πώς γίνεται να βγάζει τόσο πάθος; Σαν να τον ξέρεις χρόνια, σαν να τον αγαπάς, κι όπως έλεγε και στην ταινία ‘’πώς γίνεται να σου λείπει τόσο πολύ ένας άνθρωπος που πριν δυο βδομάδες δεν ήξερες ότι υπήρχε;’’. Είναι δυνατόν να γινόμαστε τόσο χαζές; Μπορεί ένας άνθρωπος να ασκεί τέτοια συναισθηματική εξουσία πάνω μας και να μην το παίρνουμε πρέφα; Και γιατί ενώ αργότερα ανακαλύπτουμε ότι δεν είναι τόσο φοβερός όσο νομίζαμε, συνεχίζουμε να τρέχουμε από πίσω του; 

Είναι όμορφο το ψέμα όσο λίγο και αν κρατήσει, δεν αντέχω την αλήθεια όπως έχει καταντήσει! Δεν αντέχω την αλήθεια σε ένα όνειρο ελπίζω, που το χτίζω κάθε νύχτα και την μέρα το γκρεμίζω!

  

Από μηχανής θεός;

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΥ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΟ ΠΟΣΤ

Γνωστή άσχετη εισαγωγή του πόστ.

Πρώτον, άν και θα τόχετε βαρεθέι, έχω διαίσθηση γαμώτη μου!
Δεύτερον, παρατήρησα μιλώντας με μια φίλη πως τα ποστ που κάνω είναι κυρίως δύο ειδών (με μερικές εξαιρέσεις όπως αυτό και αυτό ας πούμε).

α) Βρίσιμο
β) Κλαψομούνιασμα

Που θέλω να καταλήξω? Ναι, σήμερα θα κλαψομουνιάσω λοιπόν.

Κοιτάζοντας κάτι παλαιολιθικά μειλ έπεσα πάνω σε ένα από κείνα τα ηλίθια που στέλναμε όλοι σε όλους αλλιώς ένας τυραννόσαυρος θα ερχόταν και θα μας έτρωγε τη νουτέλα. Το συγκεκριμένο όμως έλεγε κάτι που με έβαλε σε σκέψεις.

Για να μην σας βάζω να διαβάζετε 25379 σελίδες, που δεν θα το κάνατε κιόλας, θα σας πω το ρεζουμέ.

Οι άνθρωποι, λέει, έρχονται στη ζωή μας για κάποιο λόγο και για ορισμένο χρόνο. Έρχονται δηλαδή για να καλύψει κάποια επιθυμία/ανάγκη μας (ασυνείδητη ή όχι). Όταν λοιπόν αυτός εκπληρώσει αυτόν τον σκοπό, και από τη στιγμή που δεν τον χρειαζόμαστε άλλο, είναι η ώρα του να φύγει. Χωρίς να έχεις κάνει εσύ καμμία μαλακία. (Τώρα εγώ σας λέω μόνο αυτά για τα οποία συμφωνώ, προφανώς είχε και μαλακίες μέσα) Έτσι έπρεπε, τον ζήτησες, ήρθε, έκανε αυτό που ήτανε να κάνει, έδωσε αυτά που χρειαζόταν να δώσει και από τη στιγμή που δεν έχει κάποιο άλλο πράγμα να κάνει, φεύγει. 

Προσπαθώ, λοιπόν, και εγώ σαν καλό παιδί, μιας και μου φαίνεται πολύ λογικό το παραπάνω και μπορώ να πω ότι ασπάζομαι αυτήν την άποψη, να το εφαρμόσω, να μπορέσω δηλαδή να κατανοήσω πως όταν μια οποιαδήποτε σχέση τελειώνει δεν είναι για κακό, απλά εξετελέσθη η αποστολή της, για να φύγει λοιπόν αυτός ο οποίος έφυγε, σημαίνει πως δεν τον χρειάζεσαι πια στη ζωή σου, όμως..

Καμμιά φορά, εγώ τουλάχιστον, νομίζω πως αυτός ο κάποιος θάπρεπε ναναι εδώ. Στην πραγματικότητα μπορεί να μην τον χρειάζομαι, αλλά ίσως τον έχω συνηθίσει, δεν ξέρω. Κι αν ήρθε τότε για να βοηθήσει με τον τρόπο του, γιατί να φύγει αμέσως? Δεν θα μπορούσε να παραμείνει ‘’βοηθώντας’’ σε άλλα ζητήματα? 

Και τι συμβαίνει με αυτούς που ήρθαν για να καλύψουν μια ανάγκη που είχαμε, όλα ήταν ονειρικά και δεν συμμαζεύεται και τώρα, αφού οι καταστάσεις άλλαξαν, δεν τον χρειαζόμαστε πια? Αυτός γιατί δεν φεύγει? Δεν εννοώ ότι μας είναι άχρηστος αλλά δεν καλύπτει πια όλες τις ανάγκες που έχουμε.

Οι ανάγκες μας αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι, γιατί αυτός που στέλνει τους ανθρώπους στη ζωή μας δεν προσέχει καλύτερα ποιους στέλνει? Γιατί 8 στις 10 το ‘’κενό’’ καλύπτεται βραχυπρόθεσμα και ή που πρέπει να διώξουμε εμείς το άτομο αυτό ή που πρέπει να μένουμε με κάποια έλλειψη ή που αναγκαζόμαστε να βρούμε ένα άτομο που να καλύψει το κενό, με κίνδυνο να πληγώσουμε και να πληγωθούμε. 

Ξεκίνησα με σκοπό να γράψω πως συμφωνώ με το κειμενάκι αλλά στην πορεία μου γεννήθηκαν διάφορες απορίες (όπως φάνηκε, μιας και τα πόστ μου δεν τα κάνω προετοιμασία, σαν την έκθεση, απλά γράφω εκείνη τη στιγμή αυτό που σκέφτομαι) και βρήκα κενά στην θεωρία. Εγώ,εν τέλει, πιστεύω πως ισχύει, αλλά όπως οι περισσότερες θεωρίες για τη ζωή των ανθρώπων, έχει κι αυτή τα κενά της.

(όχι, αυτό το πόστ δεν πάει κάπου συγκεκριμένα, αμέσως εσυ!)

Non di scordar ma di me... αντίο :)

Αχαριστία

Να μαστε λοιπόν, μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, ανανεωμένοι και με καλύτερη διάθεση αλλά πάντα με νεύρα για κάτι.  Κι όμως, πιστέψτε το, σήμερα δεν θα σας μιλήσω για γκόμενους. Σήμερα έχω νεύρα με τα παιδιά του σχολείου μου. Ας το πάρουμε απ την αρχή όμως.

Πηγαίνω σε ένα από τα καλύτερα πειραματικά της Αθήνας. Σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε τι-σκατά-είναι-αυτό-το-πειραματικό, το πειραματικό (με λίγα λόγια) είναι ένα σχολείο στο οποίο πολλοί νόμοι που αποφασίζονται για την παιδεία (π.χ. καινούρια βιβλία) δοκιμάζονται πρώτα εκεί (ναι ναι, πείτε τη μαλακία σας, πειραματόζωα) και παίρνει καθηγητές με μεταπτυχιακά κλπ κλπ αλλά κατά κύριο λόγο ο τίτλος είναι διακοσμητικός. Παράλληλα, στα πειραματικά συνήθως υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες για τα παιδιά να ασχοληθούν με προγράμματα, πέρα από τις 7 ώρες μαθήματος.

Λέω, λοιπόν, ότι τα παιδιά στο σχολείο μου (το 97% δηλαδή) ήτανε και σε πειραματικό γυμνάσιο, κάτι που σημαίνει ότι δεν έχουν ζήσει στο πετσί τους τι ακριβώς θα πει ελληνικό δημόσιο μπουρδέλο σχολείο. (Εγώ βέβαια, γυμνάσιο πήγαινα στο κωλοχανείο της γειτονιάς μου)

Κάθομαι, λοιπόν, που λέτε, μαζί με συμμαθητές μου και μιλάμε και συνεχώς τους ακούω να λένε πράγματα σαν ‘’πω σιγά τη μαλακία το σχολείο μας’’ ή ‘’μπουρδέλο είναι μωρέ’’ ή ‘’απ’ τα χειρότερα σχολεία’’. ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΑΝ ΕΧΕΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ, ΕΤΣΙ ΘΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ. Είχες και στο χωριό σου 3 αίθουσες υπολογιστών, 2 πολυμέσων, ξεχωριστό εργαστήρι για φυσική-χημεία-βιολογία, ΕΚΦΕ, κλειστό γυμναστήριο, ΓΡΑΣΕΠ, βιβλιοθήκη και αίθουσα σχεδίου? Είχες? Γιατί σε πληροφορώ ΚΑΝΕΝΑ ‘’ΝΟΡΜΑΛ’’ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ.

Αν μου έλεγες πριν 3 χρόνια, τότε στα ηρωικά χρόνια του γυμνασίου, ότι δημόσιο σχολείο θα είχε αυτές τις πολυτέλειες θα γελούσα με την ψυχή μου. Ξέρεις γιατί?

Γιατί το δικό μου σχολείο, όπως και όλα τα υπόλοιπα, είχε μια αίθουσα υπολογιστών, μια αίθουσα φυσικοχημειοβιολογίας με ελάχιστα υλικά κλπ και το χειμώνα ξεπαγιάζαμε στο προαύλιο την ώρα της γυμναστικής. Γιατί το μόνο πρόγραμμα που έκανα εγώ ήταν η αγωγή υγείας και στο πειραματικό το πρόβλημά μου είναι που ο αριθμός των προγραμμάτων είναι τόσο μεγάλος και δεν προλαβαίνω να κάνω όσα θέλω γιατί οι ώρες συμπίπτουν. Γιατί εγώ 3^η γυμνασίου πήγα εκδρομή ολοήμερη στο μεγάλο πεύκο και το γυμνάσιο του πειραματικού πήγε Ιταλία, ενώ εγώ χάρις το πειραματικό πήγα Φινλανδία, Ισπανία, Σύρο και Κρήτη (+κάποιες ολοήμερες εκδρομές σε Πάρνηθα κλπ). Σε δύο χρονιές.

Γιατί στο πειραματικό έχω την ευκαιρία να ασχοληθώ με το θέατρο( θεατρική ομάδα). Να γνωρίσω συγγραφείς από κοντά και να συζητήσω μαζί τους (Συνομιλώντας με λογοτέχνες), να συνδυάσω τη λογοτεχνία με τα θετικά μαθήματα( Μαθηματικά και λογοτεχνία), να αναλύσω τα εκπαιδευτικά συστήματα άλλων χωρών (Σύγκριση εκπαιδευτικών συστημάτων), να ασχοληθώ με το περιβάλλον (Περιβαλλοντική), να μάθω πως και να συμμετάσχω στη δημιουργία μιας κινηματογραφικής ταινίας (πρόγραμμα κινηματογράφου). Αυτά ήταν τα πρώτα προγράμματα(ναι, έχει κι άλλα!) που μου ήρθαν στο μυαλό και ‘’τρέχουν’’ στο πειραματικό. U mad?

Οκ, προφανώς αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ένα τέλειο σχολείο. Και προβλήματα υπάρχουν και μέτριοι καθηγητές (ε όσα μεταπτυχιακά και να κάνεις, άμα δεν τοχεις..) και και και. Αλλά σκέψου πόσα περισσότερα έχεις σε σχέση με τα πιο πολλά παιδιά της χώρας. Και εν τέλη, το θεωρώ τεράστια αχαριστία το λιγότερο.

Μην ξανακούσω λοιπόν τίποτα σε φάση πειραματικό σάκς γιατί θα σας στείλω σούμπιτους στο 14^ο Αθηνών να δείτε τη γλύκα!

Ζώντας μεσ'τόνειρο

Σ’όνειρα κρυφά σε είδα κάποτε

Μέρες περνούσαν ατελείωτες κι εμείς μαζί, παρέα με τη θάλασσα

κι ένα τραγούδι που θαρρώ πως σιγοτραγουδούσες 

Τι κι αν δεν έγινε ποτέ

Ναι. Τι ωραία που ήταν τότε που με ξάπλωνες σε κάποιο ποταμό

κι έριχνες πάνω μου τ’αστέρια

Τα νερά του δεν ήταν κρύα

και μύριζαν χορτάρι φρέσκο

Θυμάσαι? Μα και βέβαια όχι..

Κι εγώ, πώς να ξεχάσω..

Καλή και η πραγματικότητα

μα στ’όνειρο μπορώ και σε αγγίζω..

Μίσος και Πάθος

Καιρός να σας εκμυστηρευτώ (λέμε τώρα, λές και δεν το ξέρετε) το μεγάλο μου κόλλημα. Ως καλό καρκινάκι λοιπόν κι εγώ ζω τη ζωή μου μέσα από αναμνήσεις, όνειρα και δεν συμμαζεύεται. Ένας τρόπος για να προσεγγίσω λοιπόν τα πράγματα που μου αρέσουν είναι και το να βλέπω σε σημείο αηδίας σειρές. Ξένες, ελληνικές δεν έχει σημασία. Αρκεί να έχουν μέσα κάτι, έναν τρελό και παλαβό απαγορευμένο έρωτα.

Αχ, πώς μ’αρέσουν αυτές οι ιστορίες, έρωτες γεμάτοι πάθη, τρέλα, φόβο, κλάμα, έντονα πράγματα ρε γαμώτο!

Αρχικά, μιλάμε για 2 είδη ''έρωτα''

.

Α) Μεγάλος παράνομος έρωτας που, λόγω διάφορων εξωτερικών παραγόντων, μένει κρυφός και παθιάρης μέχρι να γίνει της πόρνης.

Β) Δύο άτομα που μισιούνται θανάσιμα για τουλάχιστον 17 επεισόδια ξαφνικά ανακαλύπτουν πως είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο και ζουνε έναν έρωτα με τόσο πάθος μέχρι να τους ανακαλύψουν και ή  να τους πάρουν στο ψιλό ή να τους φάνε ζωντανούς.

Όπως καλώς γνωρίζουν οι φίλοι μου, εγώ τη μεγάλη τρέλα την έχω με το Β.

πάρε παράδειγμα:

Veronica Mars-Logan Echolls (Veronica Mars)

ΑΧ <3 απ τις αδυναμίες μου, μοιράζεται την πρώτη θέση με τα αποκάτω!
Είναι λοιπόν που λέτε η Βερόνικα η οποία-εκτός του ότι γαμάει και δέρνει γιατί είναι 16 χρονών και ντεντέκτιβ τρομερή- έχει μες τα πόδια της έναν μαλάκα τύπο (τον Λόγκαν) που της πρήζει τα παπάρια (μέχρι και το αμάξι της έσπασε το παιδί!) Μιλάμε για τοπ κάφρο και μισιούνται θανάσιμα. Ε, μια ωραία πρωία εκεί που τρέχανε μαζί για κάτι δουλειές ΤΣΟΥΠ ο Λόγκαν τη σώζει από έναν ψυχάκια και τη φιλάει. Και εκεί ξεκινάει μια ιστορία χωρίς τέλος( true story, η σειρά δεν τελείωσε ποτέ..) και ένας έρωτας μεγάλος.

Blair- Chuck(Gossip Girl)

Ντάξει, εδώ δεν είναι ακριβώς η κλασσική ιστορία αλλά όλοι ξέρουμε το στόρυ. Η Μπλερ και ο Τσακ που όλη μέρα σκοτώνονται (κυριολεκτικά) και στο τέλος κάνουν τρελό και αχαλίνωτο σεξ γεμάτο πάθος. Εδώ δεν έχω να πω πολλά, είναι γνωστή ιστορία, never ending story πόθου-μίσους.

Νταξει, για το τέλος αφήνω το ΤΕΡΜΑαγαπημένο μου.

Κατίνα- Σύριος (Μάγισσες της Σμύρνης)

http://www.youtube.com/watch?v=LH21zkEmyXw&feature=related

Καλά, δεν το συζητώ, όλοι έχετε καταλάβει τι τρέλα με βαράει με αυτή τη σειρά. Για άπειρους λόγους βέβαια, θα αναλύσω τους βασικότερους 2 αν και ο ένας είναι λίγο εκτός θέματος.(Το κείμενο περιέχει SPOIL)

Πρώτα απ’όλα η Κατίνα-εκτός του ότι είναι μάγισσα και του ότι ζει σε μια απίστευτη εποχή και πόλη- είναι μια τόσο δυναμική γυναίκα, φέρνει τον κόσμο ανάποδα για να κάνει το δικό της, ξεκίνησε πάμφτωχη και με όλα αυτά τα τεχνάσματα και τα μαγικά έφτασε να είναι η πρώτη κυρία της Σμύρνης. Και η ηθοποιός που την κάνει (Μαρία Τζομπανάκη) είναι η πιο κατάλληλη για το ρόλο! Ζουμερή,  αισθησιακή, αδίστακτη, πανέξυπνη και γοητευτική γυναίκα λοιπόν η Κατίνα, με το χορό και τα τερτίπια της ξεσηκώνει κάθε άντρα ενώ μετά από 1002 που περνάει, μπαίνει σε ένα σπίτι που ο κουνιάδος(Σύριος) της τη μισεί, μιας και τη θεωρεί κατώτερη. Αυτός τη μειώνει αυτή τον βρίζει και δεν συμμαζεύεται. Ε σε ένα ταξίδι λοιπόν αυτή ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΜΑΓΙΚΟ (όχι να μην ξεχνιόμαστε, γιατί οι άλλοι που τους είχε δέσει, σκατά έρωτες ήταν) (ένταξει, ίσως λίγο αλλά δεν το αποκαλύπτω!)τον κάνει να τη σκέφτεται συνέχεια μέχρι που την ερωτεύεται, όχι ότι κι αυτή πάει πίσω, τον ερωτεύεται κι αυτή τρελά μέχρι που το παίρνουν απόφαση ότι γουστάρονται και ξεκινάνε να βρίσκονται κρυφά.

Ε, το τέλος δεν το λέω, πολλά είπα ήδη, μπορεί κανένας χριστιανός να θελήσει να το δει.(http://thepiratebay.org/torrent/5040095)

Εγώ απλά σας λέω πως
α) οι πιο δυνατοί έρωτες είναι οι ανεκπλήρωτοι (ή εν πάση περιπτώσει αυτοί που χαλάνε πριν τελειώσουν όπως έπρεπε να τελειώσουν) και πως β) πάντα βρίσκεται μια πουτάνα να γαμήσει ανάποδα ένα δυνατό πάθος και έναν έρωτα.  

Αχ, η αγαπημένη μου ιστορία είναι αυτή του Σύριου και της Κατίνας, η πιο έντονη απ’όλες.. Και όχι μόνο επειδή ήταν όντως δυνατή και γεμάτη πάθος αλλά και γιατί ήταν για όλον τον υπόλοιπο κόσμο το μεγαλύτερο λάθος αυτή η σχέση όμως εκείνοι οι δύο ξέραν πως έπρεπε να κάνουν αυτό που λέει η καρδιά και το κορμί και όχι αυτό που ‘’πρέπει’’.

Θέλω κι εγώ ρε πούστη να ζησω μια τετοια ιστορία, ξέρω πως δεν διαρκούν ποτέ μα προτιμώ να νιώσω αυτά τα έντονα συναισθήματα ακόμα κι αν στο τέλος δεν είναι καλα, μακάρι να γινόταν, κι αν αυτή η ιστορία είναι έστω και λίγο πραγματική θάθελα τόσο πολυ νάμουν για λίγο στη θέση τους. Αυτό το πάθος το δυνατό, τίποτ'άλλο...το πάθος..ο έρωτας.. όχι μια γλυκιά ιστορία αγάπης.όχι.

http://www.youtube.com/watch?v=j0IJdzw1VeE